ویتامین B2 یا ریبوفلاوین

ریبوفلاوین نقش مهمی در تولید انرژی دارد. ریبوفلاوین ماده مغذی ضروری و عضوی از خانواده ویتامین B است و در برخی از منابع غذایی مانند گوشت ها، پوست ماهی، لبنیات، تخم مرغ، سبزیجات و حبوبات وجود دارد. فعالیت ورزشی، نیاز به مصرف ریبوفلاوین را افزایش می دهد به ویژه آنهایی که محدودیت مصرف انرژی دارند یا مقادیر کمتر از مقدار توصیه شده مصرف می کنند.

مکانیسم عملکرد

همانند ویتامین های تیامین و ویتامین B6، ریبوفلاوین به شکل کوآنزیم فلاوین منونوکلئوئید (FMN) و فلاوین آدنین دی نوکلئوتید (FAD) نقش کلیدی در مسیرهای متابولیکی تولید انرژی در بدن دارد و در تجزیه چربی، پروتئین و کربوهیدرات به انرژی کمک می کند. تمرینات جسمانی، استرس بیشتری بر مسیرهای متابولیکی وارد می کند که نیاز به مصرف ریبوفلاوین را افزایش می دهد.

تحقیقات

کمبود ریبوفلاوین در افراد ورزشکار نشان داده که موجب کاهش عملکرد در فعالیت های ورزشی شدید می شود ولی هنوز این نتایج ثابت نشده اند.

به عنوان نمونه، تغییری در ریبوفلاوین خون شناگران دانشجو، با وجود افزایش شدت، مدت و حجم و مصرف انرژی هنگام تمرین سنگین روی چرخ کارسنج، مشاهده نشد. کاهش مصرف ریبوفلاوین از راه غذا به مدت ۱۱ هفته نشان داده است که تاثیر قابل توجهی بر عملکرد در مردان سالم دارد و نسبت به زمانی که کمبود آن را نداشتند موجب کاهش معنی دار حداکثر اکسیژن مصرفی و اوج توان شد. آشکار است که مکمل دهی آن لازم نیست؛ مگر اینکه مصرف غذایی ریبوفلاوین کمتر از مقادیر توصیه شده باشد.

پژوهش ها نشان داده اند که زنان ورزشکار به ویژه آنهایی که محدودیت مصرف انرژی دارند و یا مقدار کمتری از درشت مغذی ها را مصرف می کنند؛ بیشتر در معرض خطر کمبود ریبوفلاوین قرار دارند و ممکن است مکمل دهی آن دراین افراد مفید باشد.