یک تصور نادرست رایج این است که تنها راه داشتن عضلات قوی و نیرومند، داشتن عضلات بزرگ تر است. بیشتر تغییرات در قدرت و توان، در واقع منتج از تغییرات عصبی است. بدن پیچیده است و به تارها و واحدهای حرکتی زیادی نیاز دارد که برای تولید نیرو باهم کار کنند. هر عضله از هزاران تارهای عضلانی و واحدهای حرکتی تشکیل یافته است. تارهای عضلانی در دسته هایی گروه بندی شده اند و با اتصال به نرون حرکتی، واحد حرکتی را می سازند. سرعتی که در آن واحدهای حرکتی فعال می شوند، تعداد تارهای عضلانی در واحد حرکتی، فعال شدن همزمان واحدهای حرکتی در عضله با همدیگر بر عملکرد عضله تاثیر می گذارند.
برخی از تغییرات عصبی که در اثر تمرینات ایجاد می شوند عبارت اند از:
-
افزایش تعداد تارهای عضلانی که به طور همزمان منقبض می شوند. براساس سیگنال های عصبی، مغز تارهای عضلانی بیشتری را برای انقباض فراخوان می کند. با استفاده از مقاومت و نیاز عضله برای تولید بیشتر نیرو، بدن از لحاظ عصبی سازگار خواهد شد و به تارهای عضلانی بیشتری برای انقباض، سیگنال می فرستد.
-
میزان انقباض تارهای عضله افزایش می یابد. عضله به سرعت منقبض می شود و توان بیشتری تولید می کند.
-
بازده و همزمانی آتش تارهای عضلانی، بهبود می یابد. در اثر سازگاری با تمرینات، تارهای عضلانی کارآمدتر می شوند و به طور همزمان عمل می کنند.
-
تاثیر مهاری تارهای عضلانی مخالف، کاهش می یابد. هنگام باز کردن زانو، عضله چهارسرران، عضله حرکت دهنده اصلی است. انقباض عضلات همسترینگ در پشت ران می تواند بازکردن زانو را مهار کند. تمرینات، درجه این مهار را کاهش می دهند.
-
کارآیی رفلکس های کششی که میزان تنش عضله را کنترل می کنند، بهبود می یابد. تارهای عضلانی شبیه باند لاستیکی هستند مقداری کشیده می شوند و به دنبال آن، سریع تر و قوی تر منقبض می شوند. این رفلکس کشش تمرین پذیر است. کارآیی و مقدار سرعت و نیرویی که تارهای عضلانی تولید می کنند افزایش می یابد.
-
سرعت انتقال و آستانه تحریک تارهای عصبی بهبود می یابد. سرعتی که سیگنال های عصبی واحدهای حرکتی را فعال می کنند و مقدار تارهای فعال شده در هر سیگنال افزایش می یابد.
