انواع تارهای عضلانی

تارهای عضلانی دارای دو نوع اصلی، کند انقباض و تند انقباض می باشند.

تارهای کند انقباض، در برابر خستگی مقاوم می باشند. همچنین، برای فعالیت های استقامتی مناسب هستند و در این فعالیت ها به کار گرفته می شوند. با این حال در این نوع از تارها، زمان لازم برای اوج تنش، در حدود ۱۱۰ میلی ثانیه می باشد. در نتیجه، توانایی آنها برای تولید نیروی سریع و حداکثر، محدود است.

تارهای تند انقباض، با تارهای کند انقباض همکاری می کنند. آنها در کمتر از نیمی از زمان لازم برای انقباض تارهای کند انقباض، به حداکثر اوج تنش خود می رسند؛ یعنی در حدود ۵۰ میلی ثانیه. در نتیجه، برای تولید حداکثر قدرت و توان مناسب می باشند. با این حال، آنها به سرعت خسته می شوند و ظرفیت آنها جهت انجام فعالیت های استقامتی محدود می باشد.

در زیر میکروسکوپ الکترونی، تارهای تند انقباض به صورت سفید مشاهده می شوند درحالی که تارهای کند انقباض، قرمز رنگ به نظر می رسند که می توان اختلاف تراکم مویرگی و میوگلوبین را عامل این تغییر دانست.

میزان میوگلوبین و تراکم مویرگی بیشتر در تارهای کند انقباض در مقایسه با تارهای تند انقباض، باعث می شود که تارهای کند انقباض، ظرفیت هوازی بالاتری داشته باشند.

عمدتاٌ تمایز انواع تارهای عضلانی، براساس بیان ایزوفرم زنجیره سنگین میوزین می باشد که به انواع IIa، I و IIx تقسیم می شود.

به طور متوسط عضلات انسان دارای مقادیر مساوی از تارهای کندانقباض (I) و تارهای تند انقباض (II) می باشند. با این حال به دلیل تفاوت های فردی، نسبت تارهای عضلانی در بین افراد مختلف، متفاوت می باشد. بررسی عضله چهارسرران دوندگان سرعتی نخبه، نشان می دهد که میزان تارهای نوع II بیشتر از نوع I می باشد در حالی که عضله چهارسرران ورزشکاران نخبه استقامتی، عمدتاٌ از تارهای عضلانی نوع I تشکیل شده است. علاوه بر این هر عضله دارای درصد بالاتری از یک نوع تار عضلانی می باشد. به عنوان مثال، عضله نعلی ساق پا (استقامت محور) ورزشکاران استقامتی به طور متوسط شامل ۸۰ درصد از تارهای نوع I می باشد و عضله سه سربازویی (قدرت محور) به طور متوسط شامل ۶۰ درصد از تارهای نوع II می باشد.

جدول ویژگی انواع تارهای عضلانی