علت درد عضلانی بعد از تمرین

خستگی زیاد در تمرین عضلانی شدید اغلب موجب درد عضلانی می شود. هر فرد این درد عضلانی را حداقل یک بار تجربه کرده است که اغلب به علت برخی فعالیت های جسمانی است که ما به آن ها عادت نکرده ایم.

دو نوع درد عضلانی وجود دارد: نوع اول درد عضلانی حاد بوده و با خستگی همراه است. این درد گذراست و در حین و یا بلافاصله بعد از تمرین اتفاق می افتد. نوع دوم درد به صورت درد عضلانی تاخیری بوده که حدود دوازده ساعت پس از آسیب آشکار می شود. این درد پس از ۲۴-۴۸ ساعت شدیدتر شده و سپس به تدریج فروکش می کند به گونه ای که بعد سه یا چهار روز هیچ نشانه ای در عضله دیده نمی شود. بهترین مثال برای نوع دوم درد ممکن است سندرم درد تاخیری عضله باشد که منجر به افزایش تنش عضله، تشکیل ادم، افزایش سفتی و مقاومت در برابر کشش می شود.

علت درد عضلانی تاخیری (DOMS) مود بحث است. در ابتدا مطرح شد که درد عضلانی تاخیری به علت تشکیل بیش از حد اسیدلاکتیک در عضلات تمرین می باشد، گرچه شواهد اخیر، این تئوری را کاملاً رد می کنند.

همچنین مطرح شده بود که درد عضلانی تاخیری به وسیله اسپاسم تونیک و موضعی واحد حرکتی به میزان متغیری و بسته به شدت درد ایجاد می شود. این تئوری بیان می کند که تمرین سبب درجات متفاوتی از ایسکمی (کاهش خونرسانی) در عضلات در حال فعالیت می گردد این ایسکمی موجب درد شده و باعث انقباض تونیک عضله و به صورت رفلکسی می شود که ایسکمی را افزایش داده و طولانی تر می کند. در نتیجه یک سیکل معیوب اغاز می شود. همانند تئوری اسیدلاکتیک، تئوری اسپاسم نیز رد شده است.

در حال حاظر دو نوع نظریه در ارتباط با درد عضلانی تاخیری وجود دارد. به نظر می رسد درد عضلانی تاخیری به دلیل پارگی های بسیار ریز در بافت عضله اتفاق می افتد. به نظر می رسد که احتمال ایجاد درد عضلانی تاخیری با انقباضات برونگرا یا اکسنتریک و ایزومتریک بیشتر است. عموماً عقیده بر این است که آسیب اولیه ایجاد شده در تمرین برونگرا به صورت آسیب مکانیکی به ساختار عضلانی یا بافت همبند می شود. تجمع ادم و تاخیر در سرعت اشباع گلیکوژن واکنش های ثانویه به آسیب مکانیکی هستند.

درد عضلانی تاخیری ممکن است به وسیله صدمات ساختمانی به اجزای الاستیک بافت همبند درمحل اتصال تاندون_عضله ایجاد گردد. این آسیب باعث تشکیل هیدروکسی پرولین-پروتئین حاصل از تجزیه کلاژن در خون و ادرار می شود. همچنین نشان داده شده که آسیب ساختاری تارهای عضلانی موجب افزایش سطوح پروتئین یا آنزیم هایی از قبیل کراتین کیناز در سرم خون می شود. این افزایش بیانگر آسیب تار عضلانی در نتیجه تمرین شدید می باشد.

بهترین روش پیشگیری از درد عضلانی، شروع فعالیت در یک سطح متوسط و افزایش تدریجی شدت تمرین در زمان طولانی تر است. معمولاً درمان درد عضلانی شامل برخی انواع تمرینات کششی می باشد. استفاده از یخ در درمان درد عضلانی به ویژه در ۴۸ تا ۷۲ ساعت اولیه مهم است.