قدرت و نیروی مفصل ران

عضلات ران می توانند هنگام باز کردن ران، بیشترین برون داد قدرتی را تولید کنند. حجیم ترین عضله بدن، یعنی سرینی بزرگ با همکاری عضلات همسترینگ، ران را باز می کنند. بیشترین قدرت باز کنندگی زمانی است که ران ۹۰ درجه خم شده است و وقتی زاویه ران به صفر یا وضعیت خنثی برسد، این مقدار به نصف کاهش می یابد. قدرت باز کنندگی همچنین به وضعیت زانو بستگی دارد  زیرا عضلات همسترینگ از زانو می گذرند. وقتی زانو باز شده باشد (صاف باشد) نقش عضلات همسترینگ در باز کردن ران بارزتر است.

بسیاری از عضلات به خم کردن قوی ران کمک می کنند اما بیشتر آنها نسبت به عضلات اصلی نقش ثانویه (فرعی) دارند. بیشتر قدرت خم کنندگی ران را عضله قوی سوئز خاصره ای تولید می کند، هر چند قدرت آن همراه با خم کردن تنه کاهش می یابد. به علاوه، قدرت خم کنندگی ران زمانی می تواند بیشتر شود که عضله راست رانی به خم کردن زانو کمک می کند.

قدرت دور کنندگی ران در وضعیت خنثی به حداکثر می رسد و در زاویه ۲۵ درجه دور کردن، به بیشتر از نصف کاهش می یابد. این کاهش ناشی از کوتاه شدن طول عضله است، علی رغم این واقعیت که توانایی عضله سرینی کوچک برای دور کردن پا در نتیجه مطلوب تر شدن جهت کشش عضله، بیشتر می شود. اگر حرکت با ران خم شده انجام داده شود برون ده قدرت حرکت دور کردن می تواند بیشتر شود.

ظرفیت تولید قدرت نزدیک کردن بسیار بالاست چرا که گروه عضلات کمک کننده به حرکت حجیم هستند. با وجود این حرکت نزدیک کردن در بیشتر حرکات و فعالیت های ورزشی نقش اصلی را ایفا نمی کند و در نتیجه بار و قدرت وارد بر آن در طول فعالیت بسیار کم است. میزان قدرت نزدیکی کردن بیشتر از وضعیت دور کردن مختصر است چون در این گروه عضلانی کشش ایجاد می شود.

قدرت عضلات چرخاننده خارجی ۶۰ درصد بیشتر از قدرت عضلات چرخاننده داخلی است مگر در خم کردن ران که عضلات چرخاننده داخلی کمی قوی ترند. برون ده قدرتی هر دو گروه عضلات چرخاننده داخلی و خارجی در وضعیت نشسته بیشتر از حالت دراز کشیدن به صورت طاق باز است.

نیروهای ناشی از عضلات همراه با نیرویی که وزن بدن ایجاد می کند، بار زیادی بر مفصل ران تحمیل می کنند. ایستادن روی دو پا، نیرویی معادل ۳۰ درصد وزن بدن بر مفصل ران تحمیل می کند. بیشتر این نیرو را وزن بالاتنه  اعمال می کند و بین مفاصل راست و چپ تقسیم می شود. وقتی شخص روی یک پا ایستاده است، افزایش نیروی وارد بر مفصل ران بسیار چشمگیر و تقریباً ۲/۵ تا ۳ برابر وزن بدن است. این نیرو اساساً در نتیجه افزوده شدن وزنی که قبلاً روی پای دیگر تحمیل شده است و انقباض شدید عضلانی در عضلات دور کننده ایجاد می شود.

هنگام بالا رفتن از پله، نیروها تا سه برابر وزن بدن، در راه رفتن ۴ تا ۷ برابر وزن بدن و هنگام دویدن تا ۱۰ برابر وزن افزایش می یابند. خوشبختانه مفصل لگن قبل از شکستگی یا گسستگی اجزای استخوانی آن، ۱۲ تا ۱۵ برابر وزن بدن را تحمل می کند.