باید بیشتر روی انقباض کانسنتریک عضله کار کنیم یا انقباض اسنتریک؟

علم آناتومی از صدها سال پیش وجود داشته و تغییر خاصی نکرده است. چیزی که باعث تغییرات شگرف در این علم می شود، تغییر زاویه دید به بدن است نه تغییرات آناتومیکی.  باید جور دیگه ای دید. باید از زاویه دیگه ای دید. در این مقاله، انقباضات عضلانی را از زاویه دیگه ای ببینیم.

خب همیشه از قدیم بهمون یاد دادن که انقباضات عضلانی به صورت عمومی دو دسته هستند. یکی ایزومتریک و دیگری ایزوتونیک. ایزوتونیک شامل انقباضات

کانسنتریک و اسنتریک میشه. همینطور همیشه ما عضلات را با عمل کانسنتریک اون ها می شناسیم. هر عضله ای را که می خوایم بررسی کنیم با کوتاه شدن عضله به بررسی حرکت شناسی می پردازیم و در واقع عمل اصلی عضلات را انقباضات کانسنتریک می دونیم و به همین دلیل در تمرینات نیز برای تقویت عضله، اغلب از انقباضات کانسنتریک استفاده می کنیم.

اما چیزی که اینجا می خوام بهش اشاره کنم اینه که عمل اصلی عضلات (خصوصا عضلات تنه و اندام تحتانی)، انقباض اسنتریک هست. یعنی عضلات مدام در گیر انقباض اسنتریک خودشون هستن و در واقع با انقباض اسنتریک خودشون حرکت را تولید می کنن و ثبات و راستای بدن را نگه می دارن. مثال: در راه رفتن، دویدن، نشستن، بلند شدن از روی زمین، همه این ها عضلات اندام تحتانی با انقباضات اسنتریک عمل می کنند و نه انقباضات کانسنتریک.

خب عضلات تنه چطور فعالیت می کنند؟ اون ها هم بیشتر به صورت اسنتریک فعال میشن. خم شدن به سمت جلو، پهلو ها و غیره در واقع انقباض اسنتریک و کنترل شده عضلات مخالف را نیاز داره. پس دوباره سوال می کنم: چرا ما در اکثر برنامه های تمرینی (بهبود اجرا و عملکرد، حرکات اصلاحی و بازتوانی) از انقباضات کانسنتریک استفاده می کنیم یا بهتره بگیم تمرکزمون روی انقباضات کانسنتریک هست؟!

اگر اصطلاح جدیدی که خیلی هم باب شده را در نظر بگیریم: مغز حرکت را می شناسه نه عضله را.

 پس چرا ما از حرکاتی استفاده می کنیم که اولا همخوان با الگوها نیست دوما نیاز عملکردی بهش نداریم. دکتر آدام ولف در کتاب خودش بیان می کنه: من انقباض اصلی عضلات را انقباض اسنتریک می دونم. حرکت شناسی عملکردی باید طبق این انقباض طراحی بشه.

 خب بیایم سر بحث حرکت اصلاحی چه نوع انقباضی ضد جاذبه هست و باعث می شه راستای بدن در مقابل جاذبه حفظ بشه؟ انقباضات کانسنتریک یا اسنتریک؟ مسلما اسنتریک. پس چرا اکثر تمرینات اصلاحی ما شامل فعالسازی های کانسنتریک عضلانی است؟

بیایم سر بحث تمرینات عملکرد ورزشی اكثر الگوهای ورزشکاران در میدان مسابقه چیه؟ انقباضات اسنتریک. درسته؟ مثل دویدن، پریدن، تغییر مسیرهای ناگهانی، خم شدن و غیره. پس چرا بیشتر وقت خودمون را سرگرم فعالسازی های ایزوله و کانسنتریک می کنیم؟ در بحث پیشگیری از آسیب هم دقیقا این موضوع صدق می کنه.

در اکثر آسیب های ورزشی، عدم کنترل اسنتریک عضلانی در زمان مناسب یا با نیروی مناسب سبب ایجاد آسیب میشه. درسته؟ در بحث بازتوانی هم دقیقا با همین موارد سروکار داریم.

پس امیدوارم پس از این مقاله یکمی مغزتون قلقلک شده باشه تا چیزهایی که تا حالا یاد گرفتیم را به چالش بکشیم.