سترین (کشیدگی عضلانی) چیست؟

تفاوت گرفتگی و کشیدگی عضلات: علل، علائم و روش‌های پیشگیری و درمان

گرفتگی و کشیدگی عضلانی دو نوع آسیب هستند که ممکن است در اثر فعالیت بدنی یا استفاده بیش از حد از عضلات ایجاد شوندگرفتگی عضلانی (اسپاسم) به انقباض ناگهانی و غیرارادی عضله اشاره دارد که معمولاً با درد و سفتی همراه است. کشیدگی عضلانی (Strain) به آسیب دیدن بافت عضلانی یا تاندون‌های متصل به عضله گفته می‌شود که می‌تواند منجر به درد، تورم، ضعف و محدودیت حرکت شود. 
تفاوت‌های کلیدی بین گرفتگی و کشیدگی عضلات:
    • ماهیت آسیب:
      گرفتگی یک انقباض ناگهانی و غیرارادی است، در حالی که کشیدگی یک آسیب بافتی است. 

    • علائم:
      گرفتگی با درد ناگهانی و سفتی مشخص می‌شود، در حالی که کشیدگی با درد، تورم، ضعف و محدودیت حرکت همراه است. 

  • شدت آسیب:
    گرفتگی معمولاً موقتی است و به سرعت برطرف می‌شود، اما کشیدگی می‌تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد و به زمان بیشتری برای بهبودی نیاز داشته باشد. 

  • درمان:
    درمان گرفتگی شامل استراحت، ماساژ، کشش و استفاده از گرما یا سرما است. درمان کشیدگی نیز شامل استراحت، یخ‌گذاری، فشرده‌سازی و بالا نگه داشتن عضو آسیب‌دیده است
در صورتی که یک واحد عضلانی-تاندونی تحت کشش بیش از حد قرار گیرد یا در برابر مقاومت بسیار زیاد وادار به انقباض شود، به علت تجاوز از حدود وسعت پذیری  یا قابلیت های کششی، ضعیف ترین جزء داخل واحد آسیب می بیند. آسیب ممکن است در تارهای عضله، محل اتصال تاندون به عضله، خود تاندون یا محل اتصال تاندون به استخوان اتفاق بیفتد. هر یک از این صدمات ممکن است یک کشیدگی عضلانی محسوب شوند. مثل پیچ خوردگی رباط، سیستم های مختلفی برای طبقه بندی کشیدگی عضلانی وجود دارد. در ادامه یک سیستم طبقه بندی کشیدگی عضلانی اشاره شده است:
کشیدگی عضلانی درجه یک: تعدادی از تارهای عضله یا تاندون کشیده و یا واقعاً پاره شده اند. حرکت فعال سبب بروز درد و حساسیت می شود. دامنه حرکتی کامل است، اما حرکت دردناک است.
کشیدگی عضلانی درجه دو: برخی از تارهای عضله یا تاندون پاره شده اند و انقباض فعال عضله بسیار دردناک است. معمولاً یک فرورفتگی یا نقص ملموس در توده عضله در نقطه ای که تارهای عضله پاره شده اند وجود دارد و ممکن است به علت خون ریزی مویرگی مقداری تورم اتفاق بیفتد.
کشیدگی عضلانی درجه سه: پارگی کامل تارهای عضله در بطن آن یا در محل اتصال تاندون-عضله یا در محل اتصال تاندون به استخوان اتفاق می افتد. ورزشکار محدودیت چشمگیری در حرکت دارد و یا اصلاً حرکتی ندارد. درد در ابتدا شدید است اما به علت جداشدگی کامل تارهای عصبی به سرعت کاهش می یابد. پارگی های عضلانی-تاندونی در تاندون عضله دوسربازویی و نیز در تاندون آشیل پشت ساق پا شایع است.
زمانی که هر یک از عضلات طی کشیدگی دچار پارگی شوند، عضله تمایل به جمع شدن به سمت اتصال بخش ابتدایی خود دارد. به جز پارگی آشیل، گه اغلب به وسیله جراحی ترمیم می شود، اکثر کشیدگی های درجه سه به مرور زمان و یا پس از یک دوره بی حرکتی درمان می شوند.
صرف نظر از شدت کشیدگی عضلانی، مدت زمان موردنیاز برای توانبخشی نسبتاً طولانی است. در بسیاری از موارد، زمان توانبخشی برای استرین عضلانی از پیچ خوردگی رباط طولانی تر است.
کشیدگی عضلانی ناتوان کننده اغلب در عضلات بزرگ اندام تحتانی، از قبیل عضلات همسترینگ و چهارسررانی اتفاق می افتد. درمان کشیدگی عضلانی همسترینگ مستلزم یک دوره درمان شش تا هشت هفته ای است و صبر زیادی می طلبد. تلاش برای بازگشت زود هنگام به فعالیت غالباً سبب آسیب کشیدگی مجدد واحد عضلانی-تاندونی می گردد و روند ترمیم باید مجدداً شروع می شود.
حتما بخوانید  پرس سرشانه هالتر از پشت آسیب زاست یا نه؟
نوشتهٔ پیشین
بهترین زمان مصرف کربوهیدرات ها چه وقت است؟
نوشتهٔ بعدی
پیچ خوردگی (آسیب رباط یا اسپرین) چیست؟

مقالات مرتبظ

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این قسمت نباید خالی باشد
این قسمت نباید خالی باشد
لطفاً یک نشانی ایمیل معتبر بنویسید.

keyboard_arrow_up