قانونی مهم در طراحی تمرینات با وزنه و تمرینات اصلاحی
در طراحی تمرینات عضلانی با هر هدفی، باید توجه ویژه ای به این قضیه داشت که آیا عضله موردنظر تک مفصله است یا دومفصله (برخی عضلات ممکن است چندمفصله باشند).
چرا باید بدونیم که یک عضله یک مفصله یا دومفصله است و چه ارتباطی با طراحی تمرین ما دارد؟
در حرکت شناسی یک قانون داریم به نام قانون ناکارآمدی فعال. این قانون می گوید:
اگر یک عضله دومفصله، در یک مفصل کوتاه بشه، توانایی اون عضله در تولید نیرو در مفصل دیگه کاهش پیدا می کند.
فرض کنید که فردی عضله سرینی بزرگش ضعیفه یا هدف شما تقویت این عضله است. عملکرد این عضله هم بازکردن ران است. آیا ما می توانیم تمریناتی که صرفا در اون مولفه اکستنسوری ران (بازکردن ران) هست را به فرد بدهیم و انتظار داشته باشیم که این عضله تقویت بشه؟
در جواب باید گفت اگر عضلات همکار خصوصا عضله همسترینگ این فرد بیش فعال باشه( که در اکثر افراد این طور هست)، هر بار که فرد میخواد حرکت بازکردن ران را انجام دهد، عضله همسترینگ بیشتر از سرینی بزرگ فعال می شود و این می تواند باعث ضعف بیشتر عضله سرینی بزرگ بشود. یعنی فرد دارد حرکت بازکردن ران می زند ولی چون همسترینگ غالب شده، سرینی بزرگ فعال نشده و در واقع شدت عدم تعادل عضلانی در حال افزایش است.
خب اینجا باید ترفندی اتخاذ کنیم تا عضله همسترینگ فعال نشه، چه کار باید کنیم؟ از قانون ناکارآمدی فعال استفاده می کنیم. می دانیم که عضله همسترینگ دومفصله است. برای این که در مفصل ران بخواهیم مشارکت این عضله را پایین بیاوریم، کافیه این عضله را در مفصل زانو کوتاه کنیم، یعنی عمل این عضله را در مفصل دیگر بگیریم. با خم کردن زانو، عضله همسترینگ کوتاه شده و توانایی تولید نیروی بالا در مفصل ران را ندارد. حالا به سادگی می توانیم عضله سرینی بزرگ را بیشتر فعال کنیم.
