گلیکوژن عضلانی یک عامل محدود کننده در هنگام تمرین بدنسازی است؟

کربوهیدرات ها و چربی ها منبع اصلی سوخت در طول ورزش طولانی مدت هستند. با افزایش شدت ورزش ، نسبت استفاده از کربوهیدرات افزایش می یابد.

کربوهیدرات ها به صورت گلیکوژن در کبد و عضلات ذخیره می شوند. با این حال ، فقط مقدار نسبتاً کمی کربوهیدرات می تواند ذخیره شود. بنابراین ، ذخایر گلیکوژن غالباً یک عامل محدود کننده در طول تمرینات طولانی مدت استقامتی است.

با این حال ، آیا ذخایر گلیکوژن نیز یک عامل محدود کننده برای تمرینات قدرتی است؟

مطالعه ای ذخایر گلیکوژن عضله را قبل و بعد از تمرین مقاومتی بررسی کرده است. افراد ۸ ست با ۱۰ تکرار با ۷۵ درصد یک تکرار بیشینه در پرس پا و همان پروتکل در جلوپا پا انجام دادند.

این جلسه تمرینی ، گلیکوژن عضله را فقط ۳۳٪ کاهش داد.

۱۶ ست برای یک گروه عضلانی مقدار نسبتاً بالایی است. بنابراین ، گلیکوژن عضلانی به احتمال زیاد در طول یک جلسه تمرین ورزشی با حجم بالا ، به یک عامل محدود کننده تبدیل نمی شود. بنابراین ، زمان کافی برای بازیابی ذخایر گلیکوژن عضلانی برای تمرین بعدی نیز وجود خواهد داشت

در نتیجه ، گلیکوژن عضلانی بعید است در یک جلسه تمرین ورزشی مقاومتی به یک عامل محدود کننده تبدیل شود.