یافته ها در ارتباط با افزایش فعال سازی عضلات در پاسخ به تمرین، غالباً به دلیل فراخوانی بیشتر (تعداد تارهای عضلانی درگیر برای انجام حرکت) و افزایش تواتر انقباضی (افزایش در تعداد تواتر واحدهای حرکتی) می باشد. این نظریه کاملاً مورد تایید قرار گرفته است که فراخوانی تارهای عضلانی، از قانون اصل اندازه پیروی می کند.
برای اولین بار هنمن قانون اصل اندازه حرکت را مطرح کرد. این قانون بیان می کند توانایی واحدهای حرکتی برای تولید نیرو، با اندازه تار عضلانی ارتباط مستقیم دارد (به شکل زیر مراجعه کنید). بر این اساس واحدهای حرکتی کوچک تر (تارهای کند انقباض)، دارای آستانه تحریک پایین تری هستند و در ابتدا فعال می شوند و به دنبال آن به تدریج واحدهای حرکتی بزرگ تر (تارهای تند انقباض) و با آستانه تحریکی بالاتر (برای افزایش دامنه نیروی تولیدی) فراخوانی می شوند. این الگوی فعال سازی منظم، اجازه می دهد تا نیروی لازم جهت اجرای فعالیت های مختلف به صورت متعادل و بهینه تولید شود.
دو عامل اصلی در میزان فراخوانی تارهای عضلانی عبارتند از: سطح نیروی عضلانی و سرعت افزایش نیرو.
تمرین با اضافه بار سنگین، نیازمند تولید نیروی قابل توجهی می باشد. به همین دلیل جهت تولید حداکثر نیرو، فراخوانی هر دو واحد حرکتی یعنی واحدهای حرکتی با آستانه تحریک پایین و واحدهای حرکتی با آستانه تحریک بالا نیاز می باشد. اگرچه هدف، بلندکردن وزنه های سنگین با سرعت بالا می باشد اما در عمل سرعت بلند کردن وزنه های سنگین نسبتاً کند می باشد. هنگامی که سرعت کوتاه شدن عضله تغییری پیدا نکند و شدت تمرینات مقاومتی (میزان بار وزنه) کاهش یابد، به تولید نیروی کمتری توسط عضله نیاز است. به همین دلیل، واحدهای حرکتی کمتری درگیر انقباض عضله می شوند.
با این حال، هنگامی که وزنه های سبک را با سرعت زیاد بلند می کنیم، احتمالاً طی تمرین با شدت ۳۳ درصد از یک تکرار بیشینه، بسیاری از واحدهای حرکتی به کار گرفته می شوند. برای واحدهای حرکتی عضلات کند انقباض مانند عضله نعلی در مقایسه با عضلات تند انقباض مانند عضله جونده (یکی از عضلات اصلی درگیر در جویدن مواد غذایی)، میزان کاهش در آستانه فراخوانی طی انقباضات سریع بیشتر است.
در فراخوانی واحدهای حرکتی، باید نقش خستگی عضلات نیز در نظر گرفته شود. همچنان که خستگی طی انجام انقباضات عضلانی با وزنه سبک افزایش می یابد، به تدریج فراخوانی واحدهای حرکتی با آستانه تحریک بالا حتی در سرعت های نسبتاً آهسته نیز کاهش می یابد. فرض بر این است که در شرایط خستگی، کاهش در میزان فراخوانی واحدهای حرکتی، ناشی از تلاش سیستم عصبی جهت حفظ سطح تولید نیروی لازم برای ادامه فعالیت بدنی طی انقباضات مکرر عضلانی می باشد.
