عضلات همسترینگ به دلیل ماهیت فیزیولوژیک خود مستعد کوتاهی و سفتی هستند. به همین دلیل کوتاهی عضلات همسترینگ در بین افراد شایع است.
عضلات سرینی بزرگ و همسترینگ در باز کردن ران سینرژی (همکار) هستند. به‌هرحال وقتی عضله سرینی بزرگ ضعیف باشد، اغلب عضله همسترینگ به‌عنوان بازکننده اصلی ران عمل می‌کند تا کار سرینی بزرگ را جبران نماید، عدم تعادل عضلات درنهایت منجر به حرکت غلط و الگوی فراخوانی اشتباه می‌گردد. طول همسترینگ را در بیمارانی باید مورد ارزیابی قرار دارد که تغییر در باز کردن ران را نشان می‌دهند یا در ارزیابی وضعیت بدنی در دوسوم دیستال (دور از تنه) همسترینگ افزایش توده عضله داشته‌اند.
آزمون طول عضله همسترینگ
وضعیت قرارگیری آزمون‌شونده
وضعیت قرارگیری استاندارد به‌صورت خوابیده به پشت (طاق‌باز) است درحالی‌که پای مخالف در اکستنشن می‌باشد. به‌طور متناوب پای مخالف را می‌توان خم کرد تا عضلات بازکننده‌های پشت در وضعیت استراحت (ریلکس) قرار گیرند یا کوتاهی عضلات خم کننده ران آزمون را تحت تأثیر قرار ندهند.
وضعیت قرارگیری آزمونگر
آزمونگر در کنار پای آزمون‌شونده، رو به فرد می‌ایستد. جهت کنترل چرخش پا، آزمونگر پاشنه بیمار را در گودی داخل آرنج خود قرار می‌دهد و برای حفظ اکستنشن زانو حین بلند کردن پا به‌صورت صاف، فشار کمی را به استخوان درشت‌نی بیمار وارد می‌کند. آزمونگر دست دیگر را روی خار خاصره‌ای قدامی فوقانی (ASIS) پای آزمون‌شونده قرار می‌دهد: این کار بدین‌جهت است که حرکت لگن را تشخیص دهد.
آزمون
آزمونگر به صورت غیرفعال پای آزمون شونده را تا جایی که لگن به سمت بالا حرکت کند که نشان دهنده انتهای طول همسترینگ است، بالا می آورد. طول طبیعی همسترینگ زمانی که پای مقابل باز باشد، ۸۰ درجه و وقتی پای مقابل خم باشد، ۹۰ درجه فلکشن (خمش) است. فلکشن ران به اندازه ۷۰ درجه یا کمتر نشانگر کوتاهی و سفتی همسترینگ است که می تواند منجربه مهار رفلکسی عضله چهارسرران یا سرینی بزرگ گردد.
شکل: آزمون طول همسترینگ (a) وضعیت شروع (b) وضعیت پایانی
