مکمل گلوکوزامین

به طور طبیعی از اسیدآمینه و قند ساخته می شود و در ساختمان پروتئین بافت های همبند به اسم گلیکوزآمینوگلیکان وجود دارد. تقریباً ۵۰ درصد غضروف هیالین که استخوان ها را در مفاصل سینوویال مانند زانو، ران و شانه می پوشاند، از ترکیب گلیکوزآمینوگلیکان است. غضروف هنگام حرکت، شوک و ضربات وارد شده به استخوان را جذب کرده و شکستگی را کاهش می دهد. دو نوع مکمل از گلوکوزامین وجود دارد: گلوکوزامین سولفات و گلوکوزامین هیدروکلراید.

پژوهش های مربوط به گلوکوزامین نتایج متنوعی را نشان داده اند که نتیجه گیری فراگیر را مشکل کرده است. در کل، بیشتر محققان موافق هستند که گلوکوزامین می تواند علایم درد مفصل را در ارتباط با آرتروز و به تاخیر انداختن پیشرفت آن مفید باشد. نشان داده شده که مکمل دهی آن به مدت یک سال برای ایجاد آثار مثبت لازم است. از بررسی های فراگیر در سال ۲۰۰۵، نتیجه گیری شد که مکمل دهی با گلوکوزامین سولفات سبب بهبود علایم شده و آثار مثبتی دارد ولی پژوهش دیگری نشان دادند که آثار متوسطی دارد.

بررسی های اولیه پیشنهاد کرده اند که گلوکوزامین سولفات نسبت به گلوکوزامین هیدروکلریک برتری دارد؛ اما برخی هم عقیده دارند که هر دو آثار یکسانی ایجاد می کنند. تنها یک مطالعه از گلوکوزامین پس از آسیب استفاده کرده است؛ مکمل گلوکوزامین به مدت ۴ هفته در افرادی که درد زانو رنج می بردند استفاده شد و نشان داد که بعد از ۷، ۱۴ و ۲۱ روز مصرف، هیچ تاثیر مفیدی نداشته است، ولی پس از ۲۸ روز مکمل دهی، بهبود قابل توجهی در بازکردن و بستن غیرفعال زانو مشاهده شد.

مصرف رایج: توصیه شده که مقدار ۱۵۰۰ میلی گرم از نوع سولفات و هیدروکلریک در ۳ مقدار ۵۰۰ میلی گرم در روز مصرف شود. در برخی کشورهای اروپایی گلوکوزامین به عنوان دارو برای درمان آرتروز تجویز می شود.