عمق اسکات یکی از بحث های داغ در رشنه بدنسازی است ، اما در بیشتر موارد ، بحث گیج کننده است.
پاورلیفترها، وزنه برداران و بدنسازان با الگوهای کاملا متفاوت چمباتمه می زنند. حتی مقایسه این الگوهای اسکات از نظر بیومکانیکی به معنای مقایسه سیب با پرتقال در بهترین حالت است.
اما به جای اینکه با یک ذهنیت مطلق گرایانه درمورد چقدر پایین آمدن در اسکات بحث کنیم ، بیایید همه دور هم جمع شویم و یک چیز را درک کنیم – همه اسکات رونده ها متفاوت هستند ، بنابراین ، همه اسکات رونده ها به طور متفاوتی چمباتمه می زنند.
فاصله بین پاها حین اسکات چه قدر باشد؟
یکی از سوالاتی که اغلب ورزشکاران از مربیان و متخصصان علوم ورزشی سوال می کنند این است که فاصله بین پاهای من حین اسکات زدن باید چه قدر باشد؟
آیا تستی وجود دارد که طبق آن متوجه شویم فاصله مطلوب بین پاها در هر فرد هنگام اسکات عمقی چه میزان است؟
خب برای اسکات های تا ۹۰ درجه شاید طرح این موضوع خیلی اهمیت نداشته باشه ولی در اسکات های عمیق بسیار مهمه. چرا؟
چون اگر فاصله بین پاها کمتر از دامنه مطلوب حرکتی باشه مجموعه ران به صورت آناتومیکال اجازه حرکت را می دهد، میتونه باعث ایجاد حرکات جبرانی در کمر بشود. این امر یعنی فشار اصلی روی مهره های کمری منتقل میشود و خودش میتونه سبب ایجاد آسیب شود.
یک تست خیلی ساده برای این که بفهمیم فاصله مطلوب پاها حین حرکت اسکات عمقی باید چقدر باشه تا از حرکات جبرانی لگن جلوگیری بشه وجود دارد.
از فرد بخواهید تا دو زانوی خود را به یکدیگر چسبانده و وضعیت چهار دست و پا را به خود بگیرد. سپس آرام آرام به سمت عقب رفته و سعی کند تا باسن را بر روی ساق پا قرار دهید.
در طول حرکت، در نقطه ای که قوس طبیعی ستون مهره ها از بین رفته و خم شدن در آن اتفاق افتاد، حرکت را نگه دارید. این زاویه، عمقی است که فرد هنگامی که پاها به هم چسبیده اند، مجاز به پایین رفتن در تست اسکات می باشد.
اکنون رفته رفته پاها را از هم فاصله دهید و دوباره تست را تکرار کنید. زمانی که فرد توانست بدون خم شدن ستون مهره های کمری، باسن را به ساق برساند، این فاصله، فاصله ایمن بین دو پا در طول تست اسکات می باشد که خصوصا هنگام انجام اسکات با وزنه های سنگین بسیار اهمیت دارد.
به طور مثال اگر فاصله بین دو پای فرد در تست چهار دست و پا و خم شدن به عقب، به اندازه یک و نیم برابر عرض لگن بود و در این فاصله بدون از دست دادن قوس طبیعی ستون مهره ها توانست باسن را بر روی ساق پا قرار دهد، در طول تست اسکات عمقی، فاصله پاها از یکدیگر باید همین میزان که در تست چهار دست و پا بوده است باشد.
نکته دیگری که باید مدنظر قرار داد این است که در برخی از افراد به دلیل ساختار و عمق محدود شده ران، فرد حتی با افزایش دادن زیاد فاصله پاها از یکدیگر نیز نمی تواند از خم شدن ستون مهره ها اجتناب بورزد. این امر نشان دهنده این است که این فرد مجاز به اسکات عمقی نبوده و باید تا درجه ای پایین رود که قوس مطلوب ستون مهره ها حفظ گردد.
